Ik ben 2500 euro rijker dankzij Tussen kunst & kitsch! | Mamablog met humor

Ik volg niet veel TV-programma's, zeg maar gerust geen. Sinds de komst van Netflix in ons huis, vermaak ik me met het binge kijken naar leuke series zoals Downtown Abbey, Breaking Bad, Suits of House of Cards.

Er is echter één grote uitzondering: het tv-programma Tussen Kunst & Kitsch. Ik vind het heerlijk om al die oude kunstwerken voorbij te zien komen. 

Vooral wanneer het kunstwerk veel waard blijkt te zijn terwijl het voor een paar euro is gekocht, kan mijn avond niet meer stuk.

Een bezoekje naar de uitzending van Tussen Kunst & Kitsch zat al al jaren in de planning. Uiteraard vergezeld door mijn wederhelft en alle curiosa en “antiek” die wij in de loop der jaren verzameld hebben.

Maar op de een of ander manier kwam het er niet van. Een eerdere speurtocht op internet naar kaarten bleek verloren moeite. Het programma is zo populair dat de kaarten binnen een week uitverkocht zijn. De concerten van Adèle zijn er niks bij.

Het was dan ook een geweldige verrassing toen ik van mijn lief op mijn verjaardag de felbegeerde toegangskaarten kreeg. Hij had zich al een jaar eerder (!) voor de nieuwsbrief ingeschreven en het papieren goud weten te bemachtigen, vier stuks maar liefst.

Ik moest wel een aantal maanden geduld hebben, aangezien ik in november jarig ben en de uitzending pas op 11 april plaatsvond.

En zo vertrokken mijn schatje en ik vorige week, samen met schoonzus en schoonvader vol verwachting naar het pittoreske Bergen op Zoom. De voorpret was al heerlijk geweest, want het zou toch maar zo zijn dat wij iets bij ons hadden dat vele duizenden euro's waard was.

Mijn schoonvader is een echte rasverzamelaar wiens favorietje uitje een bezoek aan de lokale kringloopwinkel is. Hij had een stuk of zes etsen, een schilderij en wat oude chinese bordjes bij zich. Allemaal aangeschaft voor kleine prijsjes tussen de 1 en 5 euro. Eigenlijk mag je bij Tussen Kunst of Kitsch maar drie items meenemen, maar volgens mijn schoonvader waren het sets, en hij mocht toch wel drie sets meenemen?

Mijn schoonzus had slechts twee oude tegeltjes en bij gebrek aan interessante items eens rondgevraagd in haar omgeving. Resultaat: een onooglijk soort van drieluik dat van ellende uit elkaar viel, geleend van de moeder van een collega.

Mijn lief en ik hadden ons netjes aan de zes items gehouden (3 per persoon) en namen het volgende mee: een antieke stoel, een chinese schaal van mijn ouders, een japanse pot gekregen van mijn schoonouders, een oud afrikaans masker, twee oude japanse beeldjes en houten “geisha” slippers.

Eenmaal binnen genoten we van een kopje koffie tussen de grijze massa (we haalden de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden) terwijl we vol spanning wachtten tot onze nummers werden afgeroepen. Eindelijk was het zover. Blijkbaar waren er meer mensen die zich niet aan de “drie items max, regel” hadden gehouden, want we zagen mensen met volgestouwde dozen en tassen.

Vol verwachting begonnen we onze taxaties bij de heer Joseph Estié, de expert in Europees porselein tot 1890 en meubelen.

Nog voor we onze spullen uitgepakt hadden, vertelde hij ons dat de stoel die mijn lief de gehele tijd had meegesjouwd een replica van een replica was. Daar moesten we allemaal smakelijk om lachen. Was pas het begin toch?

Het papier zat nog om de prachtige japanse pot, toen meneer Estié al opmerkte “rumpot, omstreeks 1890, 50 euro, zijn er echt héél véél van gemaakt”, om vervolgens twee seconden later te melden: Chinese schaal, jumangi (zo klonk het, wat hij precies zei weet ik niet meer) porselein, omstreeks 1870, 150 euro. Bij het zien van de Japanse beeldjes en het Afrikaanse masker kreeg hij een mysterieuze blik in zijn ogen en zei: “Hiervoor moet u naar de heer Polak”. Dat klonk hoopvol. Zou het dan toch?

Je moet weten, Jaap Polak is dé expert op alles buiten Europa. Hij zit dan ook regelmatig met Frits Sissing en gelukkige bezitter van een prachtig kunstwerk om de tafel om ons haarfijn de geschiedenis en details van het item te vertellen om het belangrijkste niet te vergeten: wat de waarde is.

We snelden de trap op met onze bijzondere kunstwerken en gingen op zoek naar de stand van meneer Polak. Wachtend in de rij liep de spanning nog hoger op.

En toen kon ik eindelijk de items waar ik al mijn hoop op had gevestigd op zijn tafel neerzetten. De antieke Japanse beeldjes die wij in een antiek/curiosazaak gekocht hadden en die toch minstens 400 jaar oud zouden moeten zijn. Die zouden toch wel minstens 2500 euro waard moeten zijn?

Ik zag mezelf al aan tafel zitten bij Frits. Tijdens de live-uitzending zou blijken dat mijn beeldjes een unieke vondst waren, zo één die je zelden tot nooit ziet.

“Die zijn nep, gemaakt voor het toerisme, ze zijn nog warm, net uit de oven”. Met deze woorden van de heer Polak spatte mijn droom uiteen. Ik was zo verbijsterd dat ik helemaal vergat te vragen waarvan ze dan precies namaak waren en uit welke tijdsperiode.

Het oude Afrikaanse masker was ook nep (“geen gaatjes, je hebt gaatjes nodig om als bosjesman het masker op je hoofd vast te binden”).

Mijn japanse Geisha slippers waren echt, uit de jaren '30 en waarschijnlijk door zeelui uit Japan meegenomen om aan het thuisfront te laten zien. Er was helaas niet echt een verzamelaarsmarkt voor, dus kregen ze een bescheiden taxatie van 75 euro.

En dat onooglijke ding van de moeder van de collega van mijn schoonzus? Was gewoon 500 euro waard met één kleine kanttekening. De kosten voor de restauratie lagen een stuk hoger.

Mijn schoonvader heeft het er het beste afgebracht van ons allemaal. Met een gemiddelde taxatie van 50 euro per item, heeft hij toch mooi zijn winst meer dan vertienvoudigd!