En
toen was het zondag. En konden wij na twee weken vol ongeduld het
nieuwe lid van ons gezin ophalen: puppy Sammie. Iedere avond stelde
mijn oudste dezelfde vraag: "Hoeveel nachtjes slapen totdat we
het hondje mogen ophalen?". Ongeacht het aantal dagen dat ik
noemde, zei ze: "O, zó lang nog" in combinatie met
pruilend gezichtje. Totdat het zaterdagavond was en er nog maar één
nachtje slapen nodig was en mijn oudste dus niet kon slapen van de
spanning.
En
zo tufte het hele gezin op zondagochtend richting Heusden om die
kleine op te halen. Ik vond het best wel moeilijk. De gedachte dat
wij die kleine bij zijn mama weg gingen weghalen. Eenmaal aangekomen
hoorden we in de verte de luide blaf van mama hond al. Ze hoopte
natuurlijk dat ze ons daarmee kon verjagen. Eenmaal binnen werd het
niet beter. Het geblaf werd luider en ze begon zenuwachtig van links
naar rechts in haar bench te springen. Toen Sammie uit de bench werd
opgepakt werd het nog erger. "Doen we hier eigenlijk wel goed
aan?" vroeg ik mezelf af. De stralende gezichtjes van mijn twee
dochters toen Sammie bij hen werd gezet deed mijn twijfel weer wat
wegsmelten. Ook dacht ik aan het telefoongesprek dat ik een paar
dagen eerder met de eigenaar had gehad.
Toen
had ik nog even gepeild hoe het met mama-hond ging. Hij vertelde dat
er was reeds één van de acht pups opgehaald, dat gepaard was gegaan
met luid geblaf en hysterisch springgedrag. Vijf minuten later volgde
mama echter weer haar normale routine alsof er niets gebeurd was.
Blijkbaar kon mama-hond niet tellen en miste ze haar achtste kind dus
ook niet.
Na
wat uitleg over de voeding, inentingen etc. was het tijd om te
vertrekken. Ik zat tussen mijn beide dochters in (want beloofd), met
die kleine in mijn armen. En ik zweer het, het voelde net alsof ik
weer een kindje had gekregen.
In
de week die volgde werd dit gevoel alleen maar bevestigd. Zo sliep ik
de eerste nacht beneden op de bank zodat Sammie niet alleen zou zijn
en heb hem getroost toen hij begon te piepen. Niet geheel volgens het
hondenhandboek (je moet ze laten piepen en negeren), maar ik vond dat
we wel een dagje met de opvoeding konden wachten. Ik ben overbezorgd
en heb een onweerstaanbare behoefte om hem op te pakken en te
knuffelen. Ook let ik er op dat hij goed eet en drinkt. Verder ben ik
de helft van de dag in de weer met plas en poep. Niet zoveel verschil
met mijn eerste en tweede dus.
De
eerste dag was Sammie nog redelijk onwennig en sliep hij erg veel.
Dat is na een week wel anders. De periodes dat hij slaapt zijn
aanzienlijk verkort en als meneertje wakker is, stuitert hij door de
kamer heen als een ongeleid projectiel. Hij heeft zijn puppietandjes
ontdekt, die steeds regelmatiger in mijn arm of hand terecht komen.
Ook wil hij constant op de bank. De eerste dagen lag hij rustig in
zijn mandje op de bank, waar ik hem naar hartelust kon aaien.
Nu
rent hij als een bezetene van links naar rechts en bijt willekeurig
in de bank, kussens een speeltje en, auw mijn rug. Beter is dus dat
hij niet meer op de bank mag, maar dat pikt die kleine niet meer.
Waar hij eerst mooi ging zitten en zielig naar mij ging kijken totdat
hij op de bank mocht, gaat hij nu als een razende tekeer met zijn
pootjes en begint te blaffen. Dat is dus niet goed. Even googlen op
puppie en bijten en ik kreeg iets van een miljoen hits. Heel normaal
(gelukkig) maar wel vervelend (je meent het). Negeren en weglopen is
het algemeen advies. Dat ga ik nu dus maar doen. En o ja, ook nog
even dat handboek van Martin Gaus doornemen voor de juiste opvoeding
van ons derde kind.
