zondag 13 november 2016

Sinterklaasintocht | Mamablog met humor

Ja, ja, de goedheiligman is weer in ons land. En net zoals bij veel andere gezinnen staan de dagen voor ons vanaf nu tot en met 5 december in het teken van Sinterklaas.

Zo ook afgelopen zondag. Sinterklaas was al een dag eerder aangekomen in Meppel, maar was zo lief om de dag daarna helemaal naar Tilburg te varen om daar ook zijn intrede te doen.
Nu leek het mij leuk als de kindjes geheel in stijl naar de intocht konden gaan en had ik de zwarte pieten outfits al klaargelegd. Dit zorgde voor een crisis, aangezien de oudste een zwarte pietenjurk had en de jongste een zwarte pietenpak. Dat pikte de kleine niet en daarom werden wij getrakteerd op heel veel gekrijs, gehuil en constante herhaling van de zin “ik wil ook een jurk”. Ze hield voet bij stuk en verrekte het om het pakje aan te trekken. Dan maar geen pakje.

Het hele gezin tufte naar de haven van Tilburg, al waarna mama en kids snel werden gedropt (we zouden toch maar iets missen) en papa ergens in de weide omgeving naar een nog vrij parkeerplekje ging zoeken. We installeerden ons op de brug zodat we vrij uitzicht hadden in iedere richting en de kans om de eerste aanblik van de boot niet te missen. Helaas werkte het weer niet mee, maar wij trotseerden zware windstoten en regenbuien, allemaal voor de goedheiligman.
En daar was hij dan. Eerst een parade van kleine bootjes met zwaaiende zwarte pieten en vervolgens het piece de resistance: Daar was Sinterklaas boven op de boot, tussen wel 100 pieten. Mijn meisjes hadden allebei hun mond open van verbazing. Dat maakte het gedoe van daarvoor het toch wel waard.
Nadat Sinterklaas en zijn crew voorbij waren gevaren, zochten wij een beschutter plekje in een van de straten, net zoals andere duizenden mensen. Nog meer regen en nog meer windstoten, maar dat mocht de pret niet drukken. En geen onvertogen woord van mijn meisjes. Sinterklaas is echt een wonder. Na een uur wachten waren we zeiknat (een paraplu en windstoten is geen goede combinatie). Maar daar was ie dan, zittend en zwaaiend op zijn witte paard. Mijn oudste had een brief geschreven aan Sinterklaas en die moest natuurlijk mee naar de optocht. En toen kreeg mama in een keer een goed idee. Zou het niet cool zijn als ze die brief persoonlijk aan Sinterklaas kon overhandigen? Als een volleerd concertganger en diehard-fan baande ik me een weg door de menigte, de zwarte pieten en security met mijn dochter in mijn armen. En ja daar stonden we, direct naast het paard van Sinterklaas. Ik zocht oogcontact met de goedheiligman en riep “mijn dochter heeft een brief!/”.

Ik tilde haar zo hoog als dat ik kon en ze overhandigde haar brief direct aan Sinterklaas. Die bedankte haar en gaf haar een grote glimlach. Eenmaal weer op de grond, keek ze me aan met ogen die glommen van trots. De rest van de dag genoot ik nog na van Sinterklaas, maar vooral van mijn supertrotse meisje.

dinsdag 8 november 2016

Werkende mama versus thuisblijfmoeder | Mamablog met humor

Ik houd er niet van om in clichés te vervallen. En je leest er de laatste tijd al zoveel over. Al die werkende moeders die het zo druk hebben. Ik zou graag de uitzondering op de regel zijn. Helaas. Maar ik wil wel een statement maken: moeder zijn is druk, of je nou werkt of niet. Volgens mij heeft een niet-werkende moeder het zwaarder.
Ik ben blij dat ik soms naar kantoor kan gaan. Dat ik me even met andere zaken kan bezig houden. Dat ik even niet geheel in dienst sta van een ander. Want hoe lief ik mijn kids ook vind, soms kan ik ze achter het behang plakken. Als ik ze dag en nacht om me heen zou hebben, zou het er niet beter op worden.
Woensdag werkt mijn lief de hele dag en dat betekent met zijn werktijden tot een uur of drie 's nachts. Dat betekent dat ik er na mijn werkdag alleen voor sta. Eerst de kids bij de buitenschoolse opvang en de gastouder opgehaald. Blije gezichtjes die "Mammmmmma" roepen. Verveeld nooit en zorgt nog altijd voor een glimlach op mijn gezicht.
Schoenen aan, jasjes aan en lopend naar huis om toch nog even een frisse neus te halen. Kouddd, snel naar binnen. Eten maken en ondertussen kinderruzies sussen. Daarna zorgen dat de kinderen ook daadwerkelijk iets naar binnen krijgen. Drie kwartier later zijn we eindelijk klaar met eten.
Kleinste onder de douche, haren wassen, hoop gekrijs, kleinste uit de douche, kleinste aankleden, hoop gekrijs, kleinste voor de tv planten.
Oudste onder de douche, haren wassen, oudste uit de douche, hoop gekrijs want koud, oudste aankleden, oudste naar beneden. Mama probeert de badkamer enigszins droog te krijgen, poging niet geslaagd. Mama stopt de kleren in de was en ruimt speelgoed op.
Kleinste wil een flesje, oudste wil een wafel, want heeft toch nog wel honger. Erg verrassend na vier happen avondeten.
Kleinste heeft de i-pad maar oudste wil de i-pad dus wederom een hoop gekrijs. Kleinste ontdekt een nieuw spel waarbij ze alle muntstukken van haar kassa door de kamer slingert. Mama is het zat, poetst tanden, vertelt verhaaltjes en stopt kleinste in bed.
Oudste wil nog niet naar bed. Vooruit, ze mag nog een filmpje kijken. Dat worden er drie. Onder luid protest krijg ik haar naar boven. Tandenpoetsen, verhaaltje lezen en instoppen.
Kleinste wil nog een flesje dus hop weer naar beneden en naar boven.
Rond een uur of negen is het boven eindelijk stil. Vervolgens kan ik de bom die beneden ontploft is opruimen en rond half tien plof ik uitgeput op de bank.
Dan bedenk ik of ik nog even achter de laptop kruip voor dringende werkzaken of dat ik half bewusteloos op de bank TV ga kijken. Het wordt meestal het laatste.
Stel je eens voor dat ik mijn kids dag in dag uit, helemaal alleen zou moeten opvoeden, zonder welkome onderbreking van een baan of een partner die me helpt?
Hierbij een nieuwe statement: Ode aan de alleenstaande niet-werkende moeder, want die heeft het pas zwaar.