woensdag 7 december 2016

Brief aan Sinterklaas | Mamablog met humor

Lieve Sinterklaas,

Het was weer gezellig. Maar ook vermoeiend. En daarom ben ik stiekem een beetje blij dat u weer naar Spanje vertrokken bent.

De afgelopen weken stonden bij ons gezin volledig in het teken van Sinterklaas. We hebben geen aflevering van het Sinterklaas-journaal gemist en we hebben volop meegeleefd met de crisissen rondom de pepernoten en hunnebedstenen. De kids konden er geen genoeg van krijgen, dus ook 's ochtends zaten er twee meisjes met open mond voor de tv. Ook de herhalingen die uitgezonden werden via NPO vonden gretig aftrek. (tot vervelens aan toe)

Een week of drie geleden kwam u met uw Pieten aan in Meppel. Wij konden het zeer waarderen dat u de volgende dag ook de moeite deed om helemaal door naar Tilburg te varen, zodat wij ook een glimp van u konden opvangen.

Vantevoren had er thuis bij ons al een kleine crisis voorgedaan betreffende de outfits. Het leek mij wel leuk als de kindjes geheel in stijl naar de intocht konden gaan. Voor de oudste had ik een zwarte pietenjurk en voor de jongste een zwarte pietenpak. Dat pikte de kleine niet en daarom werden wij getrakteerd op heel veel gekrijs, gehuil en constante herhaling van de zin “ik wil ook een jurk”. Ze hield voet bij stuk en verrekte het om het pakje aan te trekken. Dan maar geen pakje.

Enfin, uiteindelijk tufte hele gezin naar de haven van Tilburg, waarna we ons installeerden op de brug zodat we vrij uitzicht hadden. Helaas werkte het weer niet mee, maar wij trotseerden zware windstoten en regenbuien, allemaal om u in het echt te bewonderen.

En toen was het zover: eerst een parade van kleine bootjes met zwaaiende zwarte pieten en vervolgens het piece de resistance: Daar stond u dan boven op de boot, tussen wel 100 pieten. Mijn meisjes hadden wederom hun mond open van verbazing. Dat maakte het gedoe van daarvoor het toch wel waard.

Na een uur wachten waren we zeiknat (een paraplu en windstoten is geen goede combinatie). Maar daar was u dan, zittend en zwaaiend op uw witte paard. Mijn oudste had u een brief geschreven en die moest natuurlijk mee naar de optocht. Ze wilde hem persé persoonlijk aan u overhandigen en dus baande mama zich als een diehard-fan door de menigte, de zwarte pieten en security. En dit alles met mijn dochter in mijn armen. En ja daar stonden we, direct naast uw paard. Ik zocht oogcontact met u en riep “mijn dochter heeft een brief!”. Ik tilde haar zo hoog op als dat ik kon en ze overhandigde u haar brief. De rest van de dag keek ze me aan met ogen die glommen van trots.

Elke afgelopen avond hebben mijn meisjes hun schoen gezet en u luid toegezongen. De eerste avond zorgde dat voor een probleem, aangezien mijn lief me er niet op had voorbereid en er dus geen snoep in huis was. In een verloren hoek vond ik nog twee smartie doosjes, waarvan al bekend was dat mijn oudste ze niet lustte. Und jetzt? Toch maar in haar schoen en die van haar zusje gedaan. De volgende ochtend om kwart over zes maakte ze me al wakker om naar haar schoen te kijken. “Maar die lust ik helemaal niet!!!” schreeuwe ze in het oor van mijn nog slaperige hoofd.
Die avond zette ze haar schoen met het doosje Smarties én een brief voor u met de melding dat ze ze graag wilde ruilen. Gelukkig brachten de Pieten die nacht een zakje met snoep dat ze wel lustte.

Ook bracht u een bezoek aan een vriendinnetje op haar verjaardag. U had drie van uw beste Pieten meegenomen, waarvan er één nogal gecharmeerd was van mijn dochter. Het hoogtepunt van het feestje was toch echt dat er een Zwarte Piet verliefd op haar was. We hebben het nog dagen mogen horen, vergezeld van een hoop gegiebel.

En ook de manege vergat u niet met een bezoekje te vereren. Omdat het van essentieel belang was dat alle aanwezigen, dus ook de ouders, hun Pieten-diploma zouden halen, moesten wij eerst een zwaar parcours afleggen, compleet met ritje op paard, kruiwagen en een hooibalenstormbaan.
Daarna was u enigszins lang van stof, waardoor de jongste bijna op mijn schoot in slaap viel. Ik viel bijna neer van de honger, aangezien we nog geen avondeten hadden gehad.

Nadat de kids een verlanglijstje hadden gemaakt ging ik enthousiast op pad voor de Sinterklaasinkopen. Misschien overbodig om te melden, maar ik was niet alleen. Drommen mensen stonden voor de kassa's alsof al het speelgoed GRATIS door u werd uitgedeeld.
Vijf uur later kwam ik uitgeput thuis en toen had ik nog steeds niet alles. Die avond nog het een en ander via internet besteld waarna ik in de bank plofte.
Een gedeelte van die cadeautjes moest nog worden ingepakt, maar dat zou mijn lief de volgende avond doen. Helaas heeft mijn jongste die avond beneden op de bank gezeten omdat ze buikpijn had. Resultaat: Geen ingepakte cadeaus en die avond pakjesavond. Conclusie: Ik was alsnog de sjaak en kon de hele zooi op de zaak in gaan pakken. Ook nog enigszins gespannen, aangezien één van de bestelde cadeaus nog niet was gearriveerd en het maar de vraag zou zijn of die nog op tijd binnen zou komen.

Om half zeven tufte ik naar huis en om zeven uur was het eindelijk zover: Pakjesavond. De kinderen hielden het bijna niet van de spanning. Er werd aan alle kanten van ons huis op de ramen geklopt en er was zelfs een brutale Piet die pepernoten naar binnen gooide. Ik zag meteen dat Piet zijn handschoen was vergeten, want een nogal blanke hand kwam achter het gordijn tevoorschijn. Maar mijn dochter zei vol overtuiging dat het een zwarte hand was geweest. Dus of Piet nu zwart is of alleen roetvegen heeft, pimpelpaars is, of getransformeerd is tot een Minion, voor mijn dochter blijft Piet Zwarte Piet.

Bij ieder cadeau dat werd uitgepakt, stuiterden mijn kinderen van enthousiame door de kamer. Grote of kleine cadeaus, dure of goedkope cadeaus, het maakte niet uit, ze waren met alles blij. Uiteraard moest alles meteen worden geopend en worden uitgetest, waardoor de hele kamer met cadeautjes en pakpapier bezaaid was. Om kwart voor tien waren ze compleet uitgeput van al het spelen en de spanning en brachten mijn lief en ik ze samen naar bed.


We ploften moe maar voldaan op de bank. Het was weer voorbij. We waren klaar. Op naar kerst. Wacht eens, waren wij dit jaar niet aan de beurt om het kerstdiner voor de hele familie te maken? Dus.