Lieve Sinterklaas,
Het was weer gezellig.
Maar ook vermoeiend. En daarom ben ik stiekem een beetje blij dat u
weer naar Spanje vertrokken bent.
De afgelopen weken
stonden bij ons gezin volledig in het teken van Sinterklaas. We
hebben geen aflevering van het Sinterklaas-journaal gemist en we
hebben volop meegeleefd met de crisissen rondom de pepernoten en
hunnebedstenen. De kids konden er geen genoeg van krijgen, dus ook 's
ochtends zaten er twee meisjes met open mond voor de tv. Ook de
herhalingen die uitgezonden werden via NPO vonden gretig aftrek. (tot
vervelens aan toe)
Een week of drie
geleden kwam u met uw Pieten aan in Meppel. Wij konden het zeer
waarderen dat u de volgende dag ook de moeite deed om helemaal door
naar Tilburg te varen, zodat wij ook een glimp van u konden opvangen.
Vantevoren had er thuis
bij ons al een kleine crisis voorgedaan betreffende de outfits. Het
leek mij wel leuk als de kindjes geheel in stijl naar de intocht
konden gaan. Voor de oudste had ik een zwarte pietenjurk en voor de
jongste een zwarte pietenpak. Dat pikte de kleine niet en daarom
werden wij getrakteerd op heel veel gekrijs, gehuil en constante
herhaling van de zin “ik wil ook een jurk”. Ze hield voet bij
stuk en verrekte het om het pakje aan te trekken. Dan maar geen
pakje.
Enfin, uiteindelijk
tufte hele gezin naar de haven van Tilburg, waarna we ons
installeerden op de brug zodat we vrij uitzicht hadden. Helaas werkte
het weer niet mee, maar wij trotseerden zware windstoten en
regenbuien, allemaal om u in het echt te bewonderen.
En toen was het zover:
eerst een parade van kleine bootjes met zwaaiende zwarte pieten en
vervolgens het piece de resistance: Daar stond u dan boven op de
boot, tussen wel 100 pieten. Mijn meisjes hadden wederom hun mond
open van verbazing. Dat maakte het gedoe van daarvoor het toch wel
waard.
Na een uur wachten
waren we zeiknat (een paraplu en windstoten is geen goede
combinatie). Maar daar was u dan, zittend en zwaaiend op uw witte
paard. Mijn oudste had u een brief geschreven en die moest natuurlijk
mee naar de optocht. Ze wilde hem persé persoonlijk aan u
overhandigen en dus baande mama zich als een diehard-fan door de
menigte, de zwarte pieten en security. En dit alles met mijn dochter
in mijn armen. En ja daar stonden we, direct naast uw paard. Ik zocht
oogcontact met u en riep “mijn dochter heeft een brief!”. Ik
tilde haar zo hoog op als dat ik kon en ze overhandigde u haar brief.
De rest van de dag keek ze me aan met ogen die glommen van trots.
Elke afgelopen avond
hebben mijn meisjes hun schoen gezet en u luid toegezongen. De eerste
avond zorgde dat voor een probleem, aangezien mijn lief me er niet op
had voorbereid en er dus geen snoep in huis was. In een verloren hoek
vond ik nog twee smartie doosjes, waarvan al bekend was dat mijn
oudste ze niet lustte. Und jetzt? Toch maar in haar schoen en die van
haar zusje gedaan. De volgende ochtend om kwart over zes maakte ze me
al wakker om naar haar schoen te kijken. “Maar die lust ik helemaal
niet!!!” schreeuwe ze in het oor van mijn nog slaperige hoofd.
Die avond zette ze haar
schoen met het doosje Smarties én een brief voor u met de melding
dat ze ze graag wilde ruilen. Gelukkig brachten de Pieten die nacht
een zakje met snoep dat ze wel lustte.
Ook bracht u een bezoek
aan een vriendinnetje op haar verjaardag. U had drie van uw beste
Pieten meegenomen, waarvan er één nogal gecharmeerd was van mijn
dochter. Het hoogtepunt van het feestje was toch echt dat er een
Zwarte Piet verliefd op haar was. We hebben het nog dagen mogen
horen, vergezeld van een hoop gegiebel.
En ook de manege vergat u niet met een bezoekje te vereren. Omdat het
van essentieel belang was dat alle aanwezigen, dus ook de ouders,
hun Pieten-diploma zouden halen, moesten wij eerst een zwaar parcours
afleggen, compleet met ritje op paard, kruiwagen en een
hooibalenstormbaan.
Daarna was u enigszins
lang van stof, waardoor de jongste bijna op mijn schoot in slaap
viel. Ik viel bijna neer van de honger, aangezien we nog geen
avondeten hadden gehad.
Nadat de kids een
verlanglijstje hadden gemaakt ging ik enthousiast op pad voor de
Sinterklaasinkopen. Misschien overbodig om te melden, maar ik was
niet alleen. Drommen mensen stonden voor de kassa's alsof al het
speelgoed GRATIS door u werd uitgedeeld.
Vijf uur later kwam ik
uitgeput thuis en toen had ik nog steeds niet alles. Die avond nog
het een en ander via internet besteld waarna ik in de bank plofte.
Een gedeelte van die
cadeautjes moest nog worden ingepakt, maar dat zou mijn lief de
volgende avond doen. Helaas heeft mijn jongste die avond beneden op
de bank gezeten omdat ze buikpijn had. Resultaat: Geen ingepakte
cadeaus en die avond pakjesavond. Conclusie: Ik was alsnog de sjaak
en kon de hele zooi op de zaak in gaan pakken. Ook nog enigszins
gespannen, aangezien één van de bestelde cadeaus nog niet was
gearriveerd en het maar de vraag zou zijn of die nog op tijd binnen
zou komen.
Om half zeven tufte ik
naar huis en om zeven uur was het eindelijk zover: Pakjesavond. De
kinderen hielden het bijna niet van de spanning. Er werd aan alle
kanten van ons huis op de ramen geklopt en er was zelfs een brutale
Piet die pepernoten naar binnen gooide. Ik zag meteen dat Piet zijn
handschoen was vergeten, want een nogal blanke hand kwam achter het
gordijn tevoorschijn. Maar mijn dochter zei vol overtuiging dat het
een zwarte hand was geweest. Dus of Piet nu zwart is of alleen
roetvegen heeft, pimpelpaars is, of getransformeerd is tot een
Minion, voor mijn dochter blijft Piet Zwarte Piet.
Bij ieder cadeau dat
werd uitgepakt, stuiterden mijn kinderen van enthousiame door de
kamer. Grote of kleine cadeaus, dure of goedkope cadeaus, het maakte
niet uit, ze waren met alles blij. Uiteraard moest alles meteen
worden geopend en worden uitgetest, waardoor de hele kamer met
cadeautjes en pakpapier bezaaid was. Om kwart voor tien waren ze
compleet uitgeput van al het spelen en de spanning en brachten mijn
lief en ik ze samen naar bed.
We ploften moe maar
voldaan op de bank. Het was weer voorbij. We waren klaar. Op naar
kerst. Wacht eens, waren wij dit jaar niet aan de beurt om het
kerstdiner voor de hele familie te maken? Dus.
