Opvoeding volgens het 4S-model

Volgens mij ben ik een redelijk relaxte moeder qua opvoeding. Ik wordt niet snel boos en heb niet veel regeltjes. Maar er zijn een paar dingen die ik niet tolereer: Slaan, schreeuwen, schelden en slopen, oftewel het 4S opvoedmodel.

Voorbeeldige kinderen

Volgens mij werkt het goed, want tot nu toe kan ik mijn kinderen overal mee naar toenemen. In een vreemde omgeving zijn het zelfs soms voorbeeldige kinderen. Thuis hebben ze meer last van wisselende momenten.

Haat-liefde verhouding

Zoals bij de meeste zusjes hebben mijn kids een haat-liefde verhouding. Soms zijn ze elkaars beste vriendinnen en gunnen ze elkaar van alles. Vandaag liet mijn oudste haar jongere zusje telkens winnen met een renspelletje. 

Gisteren had ze een brief aan haar zusje geschreven: "Lief zusje, jij bent mijn allerliefste zusje. Ik vind het heel leuk om met jou te spelen. Ik vind jou heel lief en heel mooi. Zusje, je bent net een prinses. Zusje, vind jij knuffeltjes heel leuk? Jij bent de allerliefste zus van de hele wereld." 

Toen ik samen met de oudste de brief aan de jongste voorlas, moest deze bij ieder regel grijnzen en keek ze heel verliefd naar haar grote zus. Tenslotte gaf ze haar grote zus een dikke welgemeende kus. 

Samenspannen tegen mama

De jongste is op haar manier ook heel lief voor haar zus. Als ze een snoepje krijgt, vraagt ze ook altijd een snoepje voor haar grote zus. Ze bewondert haar en doet ook alles na. 

Samenspannen tegen mama kunnen ze ook als de beste. Het begint meestal met het gefluister van de oudste in de kleinste in haar oor, waarna ze heel hard moeten lachen. Vervolgens komt de kleinste met een uitspraak, geheel ingefluisterd door de oudste: "Mama, jij bent een poepscheet" (poep en plas doen het altijd goed bij de gemiddelde 4 jarige). 

Uiteraard is de pret niet compleet als mama niet net doet alsof ze heel geschokt en boos is. Dus op zulke momenten speel ik de rol van boze moeder met overgave. 

Opvoedregel 1: Niet slaan

De wederzijdse liefdesbetuigingen komen frequent voor maar zijn helaas van korte duur. Voordat je het weet slaat de vlam in de pan en wordt er geschreeuwd. Als de ruzie dan nog niet beslecht is, wordt er met dingen gegooid en geduwd. 

Vooral de jongste heeft de neiging om het speelgoedje dat ze op dat moment in haar hand heeft naar haar oudere zus te gooien. Om een of andere reden belandt dat speeltje altijd op de plek daar waar het het meest zeer doet. 

Ook knijpen en krabben is een geliefde hobby van de kleinste. De oudste houdt het liever eenvoudig: slaan of duwen. In dit soort gevallen moet de dader op de gang en nadenken over wat ze heeft gedaan. Ze mogen pas weer uit de gang als ze hebben nagedacht, hun schuld erkennen en "sorry" tegen hun zusje zeggen met een kusje erbij. 

De jongste zegt altijd met een stralend gezicht "sorry". De oudste is wat nukkiger en stamelt een wat minder gemeend "sorry" uit. Daarna is alles weer vergeven en vergeten, totdat de volgende crisis zich aandient.

Opvoedregel 2: Niet schreeuwen

Schreeuwen is de specialiteit van mijn oudste. Als ze iets niet mag of als iets niet meteen gebeurt begint ze met dreigen. "Nou, dan vind ik jou niet meer lief" is haar geliefde uitspraak. 

Wanneer mama vervolgens zegt dat dat dan maar zo is, wordt er aan toegevoegd dat ik haar nooit meer naar school mag brengen. 

Ook dat vindt mama niet zo'n erge uitspraak.  Sterker nog: ik zou haar er graag aan houden. Het betekent namelijk een heel half uur langer dat ik in mijn bed kan doorbrengen. 

Als haar uitspraken niet blijken te werken wordt ze kwaad en begint ze met schreeuwen. Daar word ik niet vrolijk van, dus voilà mevrouw mag weer naar de gang. Vol drama stort ze zich daar op de vloer en begint ze hartstochtelijk te huilen. 

Na vijf minuten stapt ze weer vrolijk de kamer binnen alsof er nooit iets gebeurd is. Een simpel "wat mag je niet en wat zeg je dan" volstaat om haar kleine stemmetje de gewenste woorden te laten zeggen. Kus erop en alles is weer goed. Ze gaat weer verder met spelen of knutselen om vijf minuten later terloops te melden dat ik de liefste mama van de hele wereld ben.

Opvoedregel 3: Niet schelden

Op het schoolplein pikken mijn kids regelmatig wat woorden mee. De eerder vermelde "poepscheet" horen we regelmatig. Ook "schetenbol" heb ik de revue horen passeren. 
Om dit soort scheldwoorden moet ik alleen maar lachen. Ik gebruik ze trouwens regelmatig als koosnaampje voor mijn lief. 

Maar toen mijn dochter een keer spontaan GVD uitriep, wist ik niet hoe snel ik haar op de gang moest zetten. 

Het is een klein wonder dat mijn kids niet meer scheldwoorden in hun vocabulaire hebben. Mijn favoriete zijn: Fucking hell, klote en kutje. 

In mijn vorige job hebben ik en mijn twee mannelijke kamergenoten ooit een keer geturft wie de meeste scheldwoorden gebruikte. Je raadt het al, ik won met glans.

Opvoedregel 4: Niet slopen

Slopen is de specialiteit van mijn jongste. Haar sloopwoede richt zich vaak op de knutselwerkjes van haar zus. Zij werkt daar met bloed en zweet aan, maar vergeet vaak om het kunstwerk buiten het grijpveld van haar zusje te houden. Als ze ontdekt dat haar kunstwerk aan gort is, springen de tranen in haar ogen en begint ze te schreeuwen. 

Hier ontstaat een dilemma. Immers hanteer ik een zero tolerance policy wat betreft slopen en schreeuwen,  maar wat als de ene sloopt terwijl de ander schreeuwt? Dan ga ik over op het fifo-systeem. First in, first out in logistieke termen, in opvoedkundige taal: wie het eerst begint, gaat naar de gang. 

Helaas is ook dit systeem niet waterdicht want ook de zwaarte van de overtreding bepaalt de strafmaat. Mocht mijn oudste dochter na het gesloopte knutselwerkjestrauma besluiten haar zus een goed pak slaag te geven, kan ik haar natuurlijk niet ongestraft haar gang laten gaan. Gelukkig hebben we in dat soort gevallen de bovenverdieping nog.