Ja, ja, de goedheiligman
is weer in ons land. En net zoals bij veel andere gezinnen staan de
dagen voor ons vanaf nu tot en met 5 december in het teken van
Sinterklaas.
Zo ook afgelopen
zondag. Sinterklaas was al een dag eerder aangekomen in Meppel, maar
was zo lief om de dag daarna helemaal naar Tilburg te varen om daar
ook zijn intrede te doen.
Nu leek het mij leuk
als de kindjes geheel in stijl naar de intocht konden gaan en had ik
de zwarte pieten outfits al klaargelegd. Dit zorgde voor een crisis,
aangezien de oudste een zwarte pietenjurk had en de jongste een
zwarte pietenpak. Dat pikte de kleine niet en daarom werden wij
getrakteerd op heel veel gekrijs, gehuil en constante herhaling van
de zin “ik wil ook een jurk”. Ze hield voet bij stuk en verrekte
het om het pakje aan te trekken. Dan maar geen pakje.
Het hele gezin tufte
naar de haven van Tilburg, al waarna mama en kids snel werden gedropt
(we zouden toch maar iets missen) en papa ergens in de weide omgeving
naar een nog vrij parkeerplekje ging zoeken. We installeerden ons op
de brug zodat we vrij uitzicht hadden in iedere richting en de kans
om de eerste aanblik van de boot niet te missen. Helaas werkte het
weer niet mee, maar wij trotseerden zware windstoten en regenbuien,
allemaal voor de goedheiligman.
En daar was hij dan.
Eerst een parade van kleine bootjes met zwaaiende zwarte pieten en
vervolgens het piece de resistance: Daar was Sinterklaas boven op de
boot, tussen wel 100 pieten. Mijn meisjes hadden allebei hun mond
open van verbazing. Dat maakte het gedoe van daarvoor het toch wel
waard.
Nadat Sinterklaas en
zijn crew voorbij waren gevaren, zochten wij een beschutter plekje in
een van de straten, net zoals andere duizenden mensen. Nog meer regen
en nog meer windstoten, maar dat mocht de pret niet drukken. En geen
onvertogen woord van mijn meisjes. Sinterklaas is echt een wonder. Na
een uur wachten waren we zeiknat (een paraplu en windstoten is geen
goede combinatie). Maar daar was ie dan, zittend en zwaaiend op zijn
witte paard. Mijn oudste had een brief geschreven aan Sinterklaas en
die moest natuurlijk mee naar de optocht. En toen kreeg mama in een
keer een goed idee. Zou het niet cool zijn als ze die brief
persoonlijk aan Sinterklaas kon overhandigen? Als een volleerd
concertganger en diehard-fan baande ik me een weg door de menigte, de
zwarte pieten en security met mijn dochter in mijn armen. En ja daar
stonden we, direct naast het paard van Sinterklaas. Ik zocht
oogcontact met de goedheiligman en riep “mijn dochter heeft een
brief!/”.
Ik tilde haar zo hoog
als dat ik kon en ze overhandigde haar brief direct aan Sinterklaas.
Die bedankte haar en gaf haar een grote glimlach. Eenmaal weer op de
grond, keek ze me aan met ogen die glommen van trots. De rest van de
dag genoot ik nog na van Sinterklaas, maar vooral van mijn
supertrotse meisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten