zondag 13 november 2016

Sinterklaasintocht | Mamablog met humor

Ja, ja, de goedheiligman is weer in ons land. En net zoals bij veel andere gezinnen staan de dagen voor ons vanaf nu tot en met 5 december in het teken van Sinterklaas.

Zo ook afgelopen zondag. Sinterklaas was al een dag eerder aangekomen in Meppel, maar was zo lief om de dag daarna helemaal naar Tilburg te varen om daar ook zijn intrede te doen.
Nu leek het mij leuk als de kindjes geheel in stijl naar de intocht konden gaan en had ik de zwarte pieten outfits al klaargelegd. Dit zorgde voor een crisis, aangezien de oudste een zwarte pietenjurk had en de jongste een zwarte pietenpak. Dat pikte de kleine niet en daarom werden wij getrakteerd op heel veel gekrijs, gehuil en constante herhaling van de zin “ik wil ook een jurk”. Ze hield voet bij stuk en verrekte het om het pakje aan te trekken. Dan maar geen pakje.

Het hele gezin tufte naar de haven van Tilburg, al waarna mama en kids snel werden gedropt (we zouden toch maar iets missen) en papa ergens in de weide omgeving naar een nog vrij parkeerplekje ging zoeken. We installeerden ons op de brug zodat we vrij uitzicht hadden in iedere richting en de kans om de eerste aanblik van de boot niet te missen. Helaas werkte het weer niet mee, maar wij trotseerden zware windstoten en regenbuien, allemaal voor de goedheiligman.
En daar was hij dan. Eerst een parade van kleine bootjes met zwaaiende zwarte pieten en vervolgens het piece de resistance: Daar was Sinterklaas boven op de boot, tussen wel 100 pieten. Mijn meisjes hadden allebei hun mond open van verbazing. Dat maakte het gedoe van daarvoor het toch wel waard.
Nadat Sinterklaas en zijn crew voorbij waren gevaren, zochten wij een beschutter plekje in een van de straten, net zoals andere duizenden mensen. Nog meer regen en nog meer windstoten, maar dat mocht de pret niet drukken. En geen onvertogen woord van mijn meisjes. Sinterklaas is echt een wonder. Na een uur wachten waren we zeiknat (een paraplu en windstoten is geen goede combinatie). Maar daar was ie dan, zittend en zwaaiend op zijn witte paard. Mijn oudste had een brief geschreven aan Sinterklaas en die moest natuurlijk mee naar de optocht. En toen kreeg mama in een keer een goed idee. Zou het niet cool zijn als ze die brief persoonlijk aan Sinterklaas kon overhandigen? Als een volleerd concertganger en diehard-fan baande ik me een weg door de menigte, de zwarte pieten en security met mijn dochter in mijn armen. En ja daar stonden we, direct naast het paard van Sinterklaas. Ik zocht oogcontact met de goedheiligman en riep “mijn dochter heeft een brief!/”.

Ik tilde haar zo hoog als dat ik kon en ze overhandigde haar brief direct aan Sinterklaas. Die bedankte haar en gaf haar een grote glimlach. Eenmaal weer op de grond, keek ze me aan met ogen die glommen van trots. De rest van de dag genoot ik nog na van Sinterklaas, maar vooral van mijn supertrotse meisje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten