Brief aan Sinterklaas | Mamablog met humor

Lieve Sinterklaas,

Het was weer gezellig. Maar ook vermoeiend. En daarom ben ik stiekem een beetje blij dat u weer naar Spanje vertrokken bent.

De afgelopen weken stonden bij ons gezin volledig in het teken van Sinterklaas. We hebben geen aflevering van het Sinterklaas-journaal gemist en we hebben volop meegeleefd met de crisissen rondom de pepernoten en hunnebedstenen. De kids konden er geen genoeg van krijgen, dus ook 's ochtends zaten er twee meisjes met open mond voor de tv. Ook de herhalingen die uitgezonden werden via NPO vonden gretig aftrek. (tot vervelens aan toe)

Een week of drie geleden kwam u met uw Pieten aan in Meppel. Wij konden het zeer waarderen dat u de volgende dag ook de moeite deed om helemaal door naar Tilburg te varen, zodat wij ook een glimp van u konden opvangen.

Vantevoren had er thuis bij ons al een kleine crisis voorgedaan betreffende de outfits. Het leek mij wel leuk als de kindjes geheel in stijl naar de intocht konden gaan. Voor de oudste had ik een zwarte pietenjurk en voor de jongste een zwarte pietenpak. Dat pikte de kleine niet en daarom werden wij getrakteerd op heel veel gekrijs, gehuil en constante herhaling van de zin “ik wil ook een jurk”. Ze hield voet bij stuk en verrekte het om het pakje aan te trekken. Dan maar geen pakje.

Enfin, uiteindelijk tufte hele gezin naar de haven van Tilburg, waarna we ons installeerden op de brug zodat we vrij uitzicht hadden. Helaas werkte het weer niet mee, maar wij trotseerden zware windstoten en regenbuien, allemaal om u in het echt te bewonderen.

En toen was het zover: eerst een parade van kleine bootjes met zwaaiende zwarte pieten en vervolgens het piece de resistance: Daar stond u dan boven op de boot, tussen wel 100 pieten. Mijn meisjes hadden wederom hun mond open van verbazing. Dat maakte het gedoe van daarvoor het toch wel waard.

Na een uur wachten waren we zeiknat (een paraplu en windstoten is geen goede combinatie). Maar daar was u dan, zittend en zwaaiend op uw witte paard. Mijn oudste had u een brief geschreven en die moest natuurlijk mee naar de optocht. Ze wilde hem persé persoonlijk aan u overhandigen en dus baande mama zich als een diehard-fan door de menigte, de zwarte pieten en security. En dit alles met mijn dochter in mijn armen. En ja daar stonden we, direct naast uw paard. Ik zocht oogcontact met u en riep “mijn dochter heeft een brief!”. Ik tilde haar zo hoog op als dat ik kon en ze overhandigde u haar brief. De rest van de dag keek ze me aan met ogen die glommen van trots.

Elke afgelopen avond hebben mijn meisjes hun schoen gezet en u luid toegezongen. De eerste avond zorgde dat voor een probleem, aangezien mijn lief me er niet op had voorbereid en er dus geen snoep in huis was. In een verloren hoek vond ik nog twee smartie doosjes, waarvan al bekend was dat mijn oudste ze niet lustte. Und jetzt? Toch maar in haar schoen en die van haar zusje gedaan. De volgende ochtend om kwart over zes maakte ze me al wakker om naar haar schoen te kijken. “Maar die lust ik helemaal niet!!!” schreeuwe ze in het oor van mijn nog slaperige hoofd.

Die avond zette ze haar schoen met het doosje Smarties én een brief voor u met de melding dat ze ze graag wilde ruilen. Gelukkig brachten de Pieten die nacht een zakje met snoep dat ze wel lustte.

Ook bracht u een bezoek aan een vriendinnetje op haar verjaardag. U had drie van uw beste Pieten meegenomen, waarvan er één nogal gecharmeerd was van mijn dochter. Het hoogtepunt van het feestje was toch echt dat er een Zwarte Piet verliefd op haar was. We hebben het nog dagen mogen horen, vergezeld van een hoop gegiebel.

En ook de manege vergat u niet met een bezoekje te vereren. Omdat het van essentieel belang was dat alle aanwezigen, dus ook de ouders, hun Pieten-diploma zouden halen, moesten wij eerst een zwaar parcours afleggen, compleet met ritje op paard, kruiwagen en een hooibalenstormbaan.

Daarna was u enigszins lang van stof, waardoor de jongste bijna op mijn schoot in slaap viel. Ik viel bijna neer van de honger, aangezien we nog geen avondeten hadden gehad.

Nadat de kids een verlanglijstje hadden gemaakt ging ik enthousiast op pad voor de Sinterklaasinkopen. Misschien overbodig om te melden, maar ik was niet alleen. Drommen mensen stonden voor de kassa's alsof al het speelgoed GRATIS door u werd uitgedeeld.

Vijf uur later kwam ik uitgeput thuis en toen had ik nog steeds niet alles. Die avond nog het een en ander via internet besteld waarna ik in de bank plofte.

Een gedeelte van die cadeautjes moest nog worden ingepakt, maar dat zou mijn lief de volgende avond doen. Helaas heeft mijn jongste die avond beneden op de bank gezeten omdat ze buikpijn had. Resultaat: Geen ingepakte cadeaus en die avond pakjesavond. Conclusie: Ik was alsnog de sjaak en kon de hele zooi op de zaak in gaan pakken. Ook nog enigszins gespannen, aangezien één van de bestelde cadeaus nog niet was gearriveerd en het maar de vraag zou zijn of die nog op tijd binnen zou komen.

Om half zeven tufte ik naar huis en om zeven uur was het eindelijk zover: Pakjesavond. De kinderen hielden het bijna niet van de spanning. Er werd aan alle kanten van ons huis op de ramen geklopt en er was zelfs een brutale Piet die pepernoten naar binnen gooide. Ik zag meteen dat Piet zijn handschoen was vergeten, want een nogal blanke hand kwam achter het gordijn tevoorschijn. Maar mijn dochter zei vol overtuiging dat het een zwarte hand was geweest. Dus of Piet nu zwart is of alleen roetvegen heeft, pimpelpaars is, of getransformeerd is tot een Minion, voor mijn dochter blijft Piet Zwarte Piet.

Bij ieder cadeau dat werd uitgepakt, stuiterden mijn kinderen van enthousiame door de kamer. Grote of kleine cadeaus, dure of goedkope cadeaus, het maakte niet uit, ze waren met alles blij. Uiteraard moest alles meteen worden geopend en worden uitgetest, waardoor de hele kamer met cadeautjes en pakpapier bezaaid was. Om kwart voor tien waren ze compleet uitgeput van al het spelen en de spanning en brachten mijn lief en ik ze samen naar bed.

We ploften moe maar voldaan op de bank. Het was weer voorbij. We waren klaar. Op naar kerst. Wacht eens, waren wij dit jaar niet aan de beurt om het kerstdiner voor de hele familie te maken? Dus.

Sinterklaasintocht | Mamablog met humor

Ja, ja, de goedheiligman is weer in ons land. En net zoals bij veel andere gezinnen staan de dagen voor ons vanaf nu tot en met 5 december in het teken van Sinterklaas.

Zo ook afgelopen zondag. Sinterklaas was al een dag eerder aangekomen in Meppel, maar was zo lief om de dag daarna helemaal naar Tilburg te varen om daar ook zijn intrede te doen.

Nu leek het mij leuk als de kindjes geheel in stijl naar de intocht konden gaan en had ik de zwarte pieten outfits al klaargelegd. Dit zorgde voor een crisis, aangezien de oudste een zwarte pietenjurk had en de jongste een zwarte pietenpak. Dat pikte de kleine niet en daarom werden wij getrakteerd op heel veel gekrijs, gehuil en constante herhaling van de zin “ik wil ook een jurk”. Ze hield voet bij stuk en verrekte het om het pakje aan te trekken. Dan maar geen pakje.

Het hele gezin tufte naar de haven van Tilburg, al waarna mama en kids snel werden gedropt (we zouden toch maar iets missen) en papa ergens in de weide omgeving naar een nog vrij parkeerplekje ging zoeken. We installeerden ons op de brug zodat we vrij uitzicht hadden in iedere richting en de kans om de eerste aanblik van de boot niet te missen. Helaas werkte het weer niet mee, maar wij trotseerden zware windstoten en regenbuien, allemaal voor de goedheiligman.

En daar was hij dan. Eerst een parade van kleine bootjes met zwaaiende zwarte pieten en vervolgens het piece de resistance: Daar was Sinterklaas boven op de boot, tussen wel 100 pieten. Mijn meisjes hadden allebei hun mond open van verbazing. Dat maakte het gedoe van daarvoor het toch wel waard.

Nadat Sinterklaas en zijn crew voorbij waren gevaren, zochten wij een beschutter plekje in een van de straten, net zoals andere duizenden mensen. Nog meer regen en nog meer windstoten, maar dat mocht de pret niet drukken. En geen onvertogen woord van mijn meisjes. Sinterklaas is echt een wonder. Na een uur wachten waren we zeiknat (een paraplu en windstoten is geen goede combinatie). Maar daar was ie dan, zittend en zwaaiend op zijn witte paard. Mijn oudste had een brief geschreven aan Sinterklaas en die moest natuurlijk mee naar de optocht. En toen kreeg mama in een keer een goed idee. Zou het niet cool zijn als ze die brief persoonlijk aan Sinterklaas kon overhandigen? Als een volleerd concertganger en diehard-fan baande ik me een weg door de menigte, de zwarte pieten en security met mijn dochter in mijn armen. En ja daar stonden we, direct naast het paard van Sinterklaas. Ik zocht oogcontact met de goedheiligman en riep “mijn dochter heeft een brief!/”.

Ik tilde haar zo hoog als dat ik kon en ze overhandigde haar brief direct aan Sinterklaas. Die bedankte haar en gaf haar een grote glimlach. Eenmaal weer op de grond, keek ze me aan met ogen die glommen van trots. De rest van de dag genoot ik nog na van Sinterklaas, maar vooral van mijn supertrotse meisje.

Werkende mama versus thuisblijfmoeder | Mamablog met humor

Ik houd er niet van om in clichés te vervallen. En je leest er de laatste tijd al zoveel over. Al die werkende moeders die het zo druk hebben. Ik zou graag de uitzondering op de regel zijn. Helaas. Maar ik wil wel een statement maken: moeder zijn is druk, of je nou werkt of niet. Volgens mij heeft een niet-werkende moeder het zwaarder.

Ik ben blij dat ik soms naar kantoor kan gaan. Dat ik me even met andere zaken kan bezig houden. Dat ik even niet geheel in dienst sta van een ander. Want hoe lief ik mijn kids ook vind, soms kan ik ze achter het behang plakken. Als ik ze dag en nacht om me heen zou hebben, zou het er niet beter op worden.

Woensdag werkt mijn lief de hele dag en dat betekent met zijn werktijden tot een uur of drie 's nachts. Dat betekent dat ik er na mijn werkdag alleen voor sta. Eerst de kids bij de buitenschoolse opvang en de gastouder opgehaald. Blije gezichtjes die "Mammmmmma" roepen. Verveeld nooit en zorgt nog altijd voor een glimlach op mijn gezicht.

Schoenen aan, jasjes aan en lopend naar huis om toch nog even een frisse neus te halen. Kouddd, snel naar binnen. Eten maken en ondertussen kinderruzies sussen. Daarna zorgen dat de kinderen ook daadwerkelijk iets naar binnen krijgen. Drie kwartier later zijn we eindelijk klaar met eten.

Kleinste onder de douche, haren wassen, hoop gekrijs, kleinste uit de douche, kleinste aankleden, hoop gekrijs, kleinste voor de tv planten.

Oudste onder de douche, haren wassen, oudste uit de douche, hoop gekrijs want koud, oudste aankleden, oudste naar beneden. Mama probeert de badkamer enigszins droog te krijgen, poging niet geslaagd. Mama stopt de kleren in de was en ruimt speelgoed op.

Kleinste wil een flesje, oudste wil een wafel, want heeft toch nog wel honger. Erg verrassend na vier happen avondeten.

Kleinste heeft de i-pad maar oudste wil de i-pad dus wederom een hoop gekrijs. Kleinste ontdekt een nieuw spel waarbij ze alle muntstukken van haar kassa door de kamer slingert. Mama is het zat, poetst tanden, vertelt verhaaltjes en stopt kleinste in bed.

Oudste wil nog niet naar bed. Vooruit, ze mag nog een filmpje kijken. Dat worden er drie. Onder luid protest krijg ik haar naar boven. Tandenpoetsen, verhaaltje lezen en instoppen.

Kleinste wil nog een flesje dus hop weer naar beneden en naar boven.

Rond een uur of negen is het boven eindelijk stil. Vervolgens kan ik de bom die beneden ontploft is opruimen en rond half tien plof ik uitgeput op de bank.

Dan bedenk ik of ik nog even achter de laptop kruip voor dringende werkzaken of dat ik half bewusteloos op de bank TV ga kijken. Het wordt meestal het laatste.

Stel je eens voor dat ik mijn kids dag in dag uit, helemaal alleen zou moeten opvoeden, zonder welkome onderbreking van een baan of een partner die me helpt?

Hierbij een nieuwe statement: Ode aan de alleenstaande niet-werkende moeder, want die heeft het pas zwaar.

Bezoekje aan De Efteling met kids | Mamablog met humor

Yes, afgelopen weekend was het eindelijk zover! We gingen met het gezin naar Bosrijk, het prachtige vakantiepark van de Efteling. Aangezien de Efteling voor ons maar een half uurtje rijden is, brengen wij trouw ieder jaar een bezoekje aan de Efteling met de kids.

Het is een beetje nostalgie, aangezien mijn lief en ik als kind ook ieder jaar door het dolle heen waren als we een dagje naar de Efteling gingen. Deze familietraditie willen we graag doorgeven aan onze kinderen.

Dit was de eerste keer dat we in vakantiepark Bosrijk logeerden en maar liefst drie dagen achter elkaar van de Efteling konden genieten. Een aanrader, wat mij betreft!

We hebben alles kunnen zien en doen wat er mogelijk is met twee kids van drie en zes. Daarnaast was er tijd voor koffie op het terras, een uitgebreide lunch en gewoonweg op een bankje genieten van al het moois én het zonnetje op ons bol.

Uniek aan de Efteling is dat werkelijk al je zintuigen geprikkeld worden.

In de Droomvlucht kun je mysterieuze zwevende kastelen onder een sterrenhemel aanschouwen en zie je schattige elfjes in prachtige bloementuinen voorbij komen.

Je ruikt de lentebloesem als je de Chinese Nachtegaal met een bezoekje vereert en je waant je in een echt oerwoud als je de geluiden hoort in Fata Morgana.

Je fietst je een ongeluk in de kleine treintjes maar geniet intens van het stralend gezichtje naast je.

En de kriebels in je buik van het schommelschip, de kookpotjes en de Bob zorgen na een half uur nog steeds voor een misselijk maar voldaan gevoel.

Ik vond het geweldig dat mijn oudste nu lang genoeg was en eindelijk durf had om ook in de “spannende” attracties te gaan.

Aangezien ik een stoere mama ben en papa een zwakke maag heeft, zou ik haar wel even vergezellen in houten achtbaan Joris en de Draak. Na een aantal keer de afdaling live te hebben aanschouwt, werd ik steeds zenuwachtiger.

Toen kwam het moment suprême en gingen we met een rotgang de achtbaan af. Ik geloof dat heel de Efteling mij heeft horen gillen en mijn dochter nu doof is aan één oor.

Mijn jongste van drie is een geval apart. Het allerleukste vond ze het schommelschip, waardoor papa en mama gedwongen waren hier nog een tweede keer in te gaan en kotsmisselijk te worden.

Het spookhuis vond ze niet eng, maar de Fata Morgana des te enger. Nou moet ik zeggen dat ik me ook verbaasde over alle enge gezichten en naargeestige tafereeltjes die daar plaatsvonden. Dat had ik als kind nooit zo bewust meegemaakt.

Gelachen, gegierd en gebruld hebben we in wildwaterbaan Piranha. Daar hebben we geprobeerd de grote golven en de watervallen te ontwijken, met wisselend resultaat. Toen papa schreeuwde: “Aahhh, mijn kont is helemaal nat” hadden de kids het niet meer. Happy times!

En dan het Sprookjesbos. Wat mij betreft echt een pareltje in de Efteling. Je kunt er heerlijk wandelen terwijl je geniet van de blikken van verbazing en verwondering van je kinderen. Lieve kabouterhuisjes, prachtige prinsessen, een gigantische reus, de draak, de zeven geitjes en Pinokkio, wat wil een kind nog meer? Sla vooral “Het meisje met de zwavelstokjes” niet over. Prachtig weergeven met onder meer hologrammen en een verhaal waar je een brok van in de keel krijgt.

Bosrijk

De huisjes in Bosrijk zijn prachtig karakteristiek, voorzien van een ruime tuin en werkelijk van alle gemakken voorzien.

Ook het park Bosrijk is een plaatje met veel groen en bos, originele speeltuinen, bezienswaardigheden (o.a. het kasteel van Klaas Vaak in de grote vijver en de broertjes en zusjes van de sprookjesboom).

Tel daar de sfeervolle restaurantjes en een gezellig zwembad bij op en je hebt een heerlijk weekend, midweek of week voor het hele gezin, zélfs als je geen bezoekje aan de Efteling brengt.

Must-see in Bosrijk is het dagelijks bezoekje van Klaas Vaak om acht uur onder de poort van het hoofdgebouw. De kids vonden het geweldig en papa en mama konden de humor van Klaas Vaak en zandkabouter ook waarderen.

Jammer genoeg komt aan alles een einde en tuften wij afgelopen zondagavond moe maar voldaan naar huis. Volgend jaar zeker weer!

Wil je het complete fotoverslag van ons bezoek aan de Efteling zien? Neem dan een kijkje op Instagram: https://www.instagram.com/moepa_kids/.