dinsdag 16 juni 2015

Help, mama heeft een puppy in huis gehaald! | Mamablog met humor

En toen was het zondag. En konden wij na twee weken vol ongeduld het nieuwe lid van ons gezin ophalen: puppy Sammie. Iedere avond stelde mijn oudste dezelfde vraag: "Hoeveel nachtjes slapen totdat we het hondje mogen ophalen?". Ongeacht het aantal dagen dat ik noemde, zei ze: "O, zó lang nog" in combinatie met pruilend gezichtje. Totdat het zaterdagavond was en er nog maar één nachtje slapen nodig was en mijn oudste dus niet kon slapen van de spanning.

En zo tufte het hele gezin op zondagochtend richting Heusden om die kleine op te halen. Ik vond het best wel moeilijk. De gedachte dat wij die kleine bij zijn mama weg gingen weghalen. Eenmaal aangekomen hoorden we in de verte de luide blaf van mama hond al. Ze hoopte natuurlijk dat ze ons daarmee kon verjagen. Eenmaal binnen werd het niet beter. Het geblaf werd luider en ze begon zenuwachtig van links naar rechts in haar bench te springen. Toen Sammie uit de bench werd opgepakt werd het nog erger. "Doen we hier eigenlijk wel goed aan?" vroeg ik mezelf af. De stralende gezichtjes van mijn twee dochters toen Sammie bij hen werd gezet deed mijn twijfel weer wat wegsmelten. Ook dacht ik aan het telefoongesprek dat ik een paar dagen eerder met de eigenaar had gehad.

Toen had ik nog even gepeild hoe het met mama-hond ging. Hij vertelde dat er was reeds één van de acht pups opgehaald, dat gepaard was gegaan met luid geblaf en hysterisch springgedrag. Vijf minuten later volgde mama echter weer haar normale routine alsof er niets gebeurd was. Blijkbaar kon mama-hond niet tellen en miste ze haar achtste kind dus ook niet.

Na wat uitleg over de voeding, inentingen etc. was het tijd om te vertrekken. Ik zat tussen mijn beide dochters in (want beloofd), met die kleine in mijn armen. En ik zweer het, het voelde net alsof ik weer een kindje had gekregen.

In de week die volgde werd dit gevoel alleen maar bevestigd. Zo sliep ik de eerste nacht beneden op de bank zodat Sammie niet alleen zou zijn en heb hem getroost toen hij begon te piepen. Niet geheel volgens het hondenhandboek (je moet ze laten piepen en negeren), maar ik vond dat we wel een dagje met de opvoeding konden wachten. Ik ben overbezorgd en heb een onweerstaanbare behoefte om hem op te pakken en te knuffelen. Ook let ik er op dat hij goed eet en drinkt. Verder ben ik de helft van de dag in de weer met plas en poep. Niet zoveel verschil met mijn eerste en tweede dus.

De eerste dag was Sammie nog redelijk onwennig en sliep hij erg veel. Dat is na een week wel anders. De periodes dat hij slaapt zijn aanzienlijk verkort en als meneertje wakker is, stuitert hij door de kamer heen als een ongeleid projectiel. Hij heeft zijn puppietandjes ontdekt, die steeds regelmatiger in mijn arm of hand terecht komen. Ook wil hij constant op de bank. De eerste dagen lag hij rustig in zijn mandje op de bank, waar ik hem naar hartelust kon aaien.


Nu rent hij als een bezetene van links naar rechts en bijt willekeurig in de bank, kussens een speeltje en, auw mijn rug. Beter is dus dat hij niet meer op de bank mag, maar dat pikt die kleine niet meer. Waar hij eerst mooi ging zitten en zielig naar mij ging kijken totdat hij op de bank mocht, gaat hij nu als een razende tekeer met zijn pootjes en begint te blaffen. Dat is dus niet goed. Even googlen op puppie en bijten en ik kreeg iets van een miljoen hits. Heel normaal (gelukkig) maar wel vervelend (je meent het). Negeren en weglopen is het algemeen advies. Dat ga ik nu dus maar doen. En o ja, ook nog even dat handboek van Martin Gaus doornemen voor de juiste opvoeding van ons derde kind.